po sztormie
jest wszystko tak samo
niebo nadal dziecięco-niebieskie
woda płynie przeźroczysta, brudna
słońce żarzy okrągło, ostro
wszystkie elementy ekosystemu
niby widzę w stu siedmiu stopniach
niby mam nadal sześć zmysłów

po sztormie
boję się tego o czym
wspominali kiedyś starsi marynarze
widzę to co niegdyś było
tylko elementem opowieści generałów
tak jakby igła mojego kompasu moralnego
wiecznie pokazująca ciepłą północ
ze strachu odwróciła się
i zaczęła wskazywać zimne południe

Bartosz Danisiewicz (ur. 2004) – obserwator, przyjaciel. twórca projektu „nie jestem słońce”.  Nagrodzony w X edycji konkursu „O Trzcinę Kortowa” za wiersz „artefakty”. Laureat II miejsca w ogólnopolskim konkursie Fundacji Olgi Tokarczuk na mowę noblowską za esej pt. “Okna”. Obecnie spędza roczną wymianę w Teksasie gdzie zagłębia się w amerykańską kulturę. Chce zgłębiać nauki kognitywne, ale jego jedynym celem jest, by rozumieć i doświadczać jak największej część świata. W planach ma mieszkanie w nowojorskiej kamienicy i bycie szczęśliwym. Płytę Lorde „Melodrama” odtworzył ponad 400 razy. Klatkami ze swojego życia i poezją dzieli się na swoim Instagramie @bdanisiewicz.