im starszy byłem, tym więcej kolorów musiałem uczyć się przełykać. najpierw brać do rąk drewniane pałeczki, starannie wybierać z wyszczerbionych misek małe, najmniejsze okruchy. rozcierać zębami, językiem prowadzić z nimi w tańcu. smutne błękity, soczyste i głośne czerwienie, gorzkie pomarańcze i bardzo drogie fiolety. mieszało się to wszystko z moją zamieszkałą w żołądku żółcią. zwracałem na zewnątrz, od czasu do czasu, jadowitą zieleń.

Bartosz Danisiewicz (ur. 2004) – pisze, czuje, pragnie. Studiuje psychologię i kognitywistykę w ramach Kolegium MISH Uniwersytetu Warszawskiego. Zwycięzca XII edycji konkursu „O Trzcinę Kortowa”. Laureat II miejsca w ogólnopolskim konkursie Fundacji Olgi Tokarczuk na mowę noblowską za esej Okna. Chciałby kiedyś mieszkać w nowojorskiej kamienicy. Płytę Lorde Melodrama odtworzył ponad 500 razy. Pracuje nad swoim książkowym debiutem. Klatkami ze swojego życia dzieli się na Instagramie @bdanisiewicz.