na wiatrach opinii
wypadających z języków naszych ojców
niesie się pieśń pracujących matek
które ulepiły naszą cywilizację
z gliny pierwiastków naszych przodków
rozwadniając ją swoim potem
niesie się nasza pieśń kolorowych ptaków
o których nie słychać w ich historiach
zbudowana na rytmach muzyki
puszczanej nam w samochodach
by nauczyć nas co jest dobrej jakości

zlatując na ziemię
palcami dotykamy korzeni
wracamy do podstawowych czynności
mieszania w blenderach
sacrum i profanum
zagłuszamy tym
nasze wewnętrzne ogrody
nie dajemy się podporządkować
pod wieczną walkę
słońca z księżycem
i gdy przychodzi konfrontacja
godzin zmęczenia i ekstazy
podejmujemy arogancką decyzję
i w eter wypowiadamy
ostatnie zdanie

Bartosz Danisiewicz (ur. 2004) – debatant, obserwator, przyjaciel. autor tomiku poezji „nie jestem słońce”. Nagrodzony w X edycji konkursu „O Trzcinę Kortowa” za wiersz „artefakty”. Laureat II miejsca w ogólnopolskim konkursie Fundacji Olgi Tokarczuk na mowę noblowską za tekst pt. „Okna”. Chce zgłębiać nauki kognitywne, ale tak naprawdę jego jedynym celem jest by rozumieć jak największą część świata. W planach ma mieszkanie w nowojorskiej kamienicy i bycie szczęśliwym. Płytę Lorde „Melodrama” odtworzył ponad 400 razy. Klatkami ze swojego życia, poezją i screenami aktualnie słuchanej muzyki dzieli się na swoim Instagramie @bdanisiewicz.